Dağlık bölgelerde trenlere yol açmak, tüneller yapmak, yapı işlerini kolaylaştırmak büyük yollar yapabilmek için çok kuvvetli, patlayıcı bir maddeye ihtiyaç vardı. İtalyan Sobrero 1846 yılında nitrogliserini buldu, ama bu madde sıvı halde kullanılıyor ve en küçük bir sarsıntıda patlıyordu. Nitrogliserin kullanılarak yapılan işlerde binlerce kişi can verdiği için, büyük işlere girişilemiyor, başka bir patlayıcı madde aranıyordu.
İsveçli Alfred Nobel (1833-1896), Stokholm’de doğmuş, öğrenimini Amerika’da tamamlamıştı. Patlayıcı bir madde bulmaya çalışıyordu. Yaptığı deneylerde birçok tehlike atlatmıştı. Bir deneyde patlayan nitrogliserin tüpü birkaç yardımcısının ölümüne, onunda yaralanmasına sebep olmuştu. Üstelik bu yüzden mahkemeye verilmiş, ölümlerin bilimsel bir kaza sonucu olduğu kabul edilince beraat etmişti.
Birçok keşifler ve icatlarda olduğu gibi yine bir tesadüf, Nobel’in dinamiti bulmasına yol açtı. Nobel bir deney yaparken, içinde nitrogliserin bulunan bir tüp, masanın yanındaki kum yığınına düştü ve patlamadı. Nobel bu olay üzerinde durdu. Nitrogliserin kuma karışıp hamur haline gelmişti. Alfred Nobel 1866 yılında, nitrogliserini kumlu kil ve selülozla karıştırdı. 20 santim uzunluğunda, 3-4 santim genişliğinde çubuklar yaparak bunlara dinamit adını verdi. Dinamit sayesinde büyük tüneller açılabildi. 1871 yılında Alplerde 13 kilometre uzunluğundaki Mont Cettis tüneli yapıldı. 1881 yılında da 15 kilometre uzunluğundaki Gotthard tüneli açıldı. Bütün ülkelerde tünel, yol ve yapı işleri kolaylaştı. Bunlar Nobel’in icadının zaferiydi. Ama öte yandan dinamit savaşlarda da kullanılmaya başladı. On binlerce insan dinamit patlamaları ile can verdi. İcadının insanlığa karşı kullanıldığını gören Nobel çok üzüldü. Dinamit ona çok büyük bir servet kazandırmış fakat mutsuz yapmıştı. Bir “Nobel Vakfı” kurdu. Bütün servetini bu vakfa bıraktı. Her yıl servetinin getireceği birkaç milyon liralık gelirin, insanlığa fizik, kimya, tıp, edebiyat ve barış alanlarında en çok hizmet eden beş kişiye dağıtılmasını vasiyet etti. Alfred Nobel 1896’da öldü. 1901 yılından sonra, her yıl insanlığa beş alanda en çok hizmet eden beş kişiye “Nobel ödülü” verilmeye başlandı.