Keman, tahtadan yapılma küçük bir seselim kutusu ile bu kutunun üzerine gerili, koyun bağırsağından yapılma dört telden meydana gelen bir çalgıdır. At kuyruğu kıllarından yapılma bir yayın bu tellere sürtülüp onları titreştirmesiyle çalınır.
Müzik âletleri yapımcısı, bir keman gerçekleştirmek için, birbirinden farklı yetmişten fazla parçayı bir araya getirmek zorundadır. Seselim kutusunun her iki yanında, yayın gidiş gelişine yol veren, «C» biçiminde birer girinti vardır. Kutunun üst kapağı veya «ahenk tahtası» köknar ağacından yapılmıştır ve «S» biçiminde açılmış iki göğüs deliğinin arasında, orta yerde, kubbemsi bir biçim alır. Dip kapak akçaağaçtan yapılmış ince bir tahtadır. Her iki kapağı, yine akçaağaçtan yapılmış kasnaklar çemberler. Keman gövdesinin ortasında, üzerinden tellerin geçtiği kısma köprü denir. Keman köprüsünün sağ ayağının altına, ortaya, yapıştırılmadan, düşey olarak yerleştirilen köknardan yapılmış silindir biçiminde bir çubuk, aralıkları korur ve tellerin basıncını taşır. Bu çubuğa, kemanın «candireği» denir. Müzik aleti yapımcısının bütün hüneri, ahenk tahtasını ve candireğini yapmayı, göğüs deliklerini açmayı ve aynı zamanda, kutuyu kaliteli bir vernikle kaplamayı bilmesidir. Seselim kutusuna tutturulan ya da çivilenen akçaağaçtan sap, telleri germeye yarayan, abanoz ağacından yapılma dört kulak taşır ve ovmalı bir kıvrımla son bulur. Sap, abanoz ağacından bir plakayla kaplanmıştır. Gergin teller, ahenk tahtasının ortasındaki akçaağaçtan köprüye dayanırlar. Bu teller, serbest olarak, inceden kalına doğru ses verirler: mi, la (diyapazonda olduğu gibi), re, sol. Kemancı, tellere parmağıyla bastırarak, gitgide daha ince sesleri, hafifçe dokunarak da temel harmonik sesleri elde eder. Pernambuk ağacından bir çubuğa gerilmiş yüz elli at kuyruğu kılından meydana gelen ve tellere iyice sürtünmesi için üzerine kolofan sürülen yay, çekiş, sürüş, bağlı, kesikli v.b. gibi çeşitli hareketlerle tellerden sesler çıkarır.