Burhan-ı süllemî, bir delil getirme metodudur ki bununla cisimlerin sonlu olduğu ispat edilir. Şöyle ki: Bir üçgenin birbirine eşit iki bacağı gibi bir noktadan başlayıp derece derece birbirinden ayrılan iki çizgi farzedelim. Bu iki çizgi, birbirinden ayrılıp gittikçe aralarındaki uzaklık da tabii olarak artar. Bu iki çizgi, sonsuz bir şekilde devam edecek olsa aralarındaki uzaklık da mecburen sonsuz olur. Halbuki bu imkânsızdır. Çünkü iki çizginin arasındaki uzaklık bu iki sınırlayıcı çizginin arasında sınırlanmıştır. İki sınırlayanın arasındaki sınırlı şey, sonsuz olmadığına göre onu iki taraftan sınırlayan iki çizgi de sonsuz olamaz. Buna göre bu tür bir uzatma, sonludur. Sonsuz olamaz.
Burhan, sözlükte “delil, şahit ve hüccet” anlamlarına gelir. Çoğulu, “berâhin“dir. Terim olarak ise kesin olarak bilinen şeylere bitişik olan delil için kullanılır. Yani Burhan, bir davayı kesin olarak ortaya koyan, çözen delildir, akıl yürütmedir.