Bundan yaklaşık on beş asır öncesi Mekke, kurak ve sıcak bir şehirdi. Yazlar çok sıcak ve yağışsızdı. Su çok azdı. İnsanlar kuyu suyuna mahkûmdu. O da bulunabildiğİ kadarıyla. Dolayısıyla hayat şartları oldukça zordu.
Bu zorlu iklime katlanabilen, çöl şartlarında günlerce susuzluğa dayanabilen deve, Arapların en değer verdikleri binek hayvanıydı. Bir de atları vardı Araplar’ın. Her he kadar çöl şartlarında yetiştirilmesi zor olsa da güzelliği, dayanıklılığı ve sahibine bağlılığı ile tanınırdı bu atlar. Sahipleri için de servetlerinin göstergesiydi.
En önemli geçim kaynağı ise ticaretti. Arabistan’ın bir ucundan öbür ucuna giden kervanlar Mekke’den geçiyorlardı. Yılın çeşitli vakitlerinde panayırlar düzenleniyor, Arabistan’ın dört bir tarafından Araplar bu panayırlara akın ediyorlardı. Panayırlarda alışverişin yanı sıra birçok eğlence de düzenleniyordu. Bunların arasında şiir yarışmalarının ayrı bir yeri vardı. Beğenilen şiirler Kâbe’nin duvarına asılıyordu. Mekke’de okuma yazma bilen çok kimse yoktu. Ama yine de şiir ve edebiyat O dönemde oldukça gelişmişti.
Kâbe’nin varlığı Mekke’ye özel bir önem katıyordu. Arabistan’ın her yerinden insanlar hac için Kâbe’ye geliyorlardı. Kâbe’yi tavaf ediyorlarlar, putları ziyaret ediyorlardı.
Kâbe, Hz. İsmâil Zamanından beri hayatın merkeziydi. Araplar Hz. îbrâhim ve Hz. İsmail’den beri hac yapmayı sürdürüyorlardı.
Ama çoğu tevhit inancından uzaklaşmıştı. Her şeyi putlardan diliyorlar, onlara kurbanlar kesip dualar ediyorlardı. Âhirete de inanmıyorlardı.
Kâhinler ve büyücüler toplum içinde çok saygın bir yere sahipti. Derdi, sıkıntısı olan, onlara koşuyordu. Anlaşmazlıklarda onlardan hakemlik yapmaları isteniyor, hakemin dediğine ise kimse itiraz etmiyordu.
İçki, kumar ve fuhuş çok yaygındı. Bazı kimseler kız çocuklarını küçük yaşta diri diri toprağa gömebilecek kadar insanlıktan çıkmıştı.
Güçlüler zayıfları hep eziyordu. Kadınlar, fakirler, köleler, yabancılar, yolcular hiç güvende değildiler.
Kabilecilik ve kan bağı çok önemliydi. Kabileler arasında hep bir üstünlük mücadelesi vardı. Herkes daima kendi kabilesini ve akrabalarını savunmaya hazırdı; ister haklı olsun ister haksız, ister zalim olsun ister mazlum… Kabileden bir kişinin kanı dökülürse bütün kabilenin kanı dökülmüş sayılıyordu. Bu yüzden kan davası savaşlar hiç bitmiyordu.
Peygamberimiz (sav) işte bu şehirde, bu ortamda, bu insanların arasında dünyaya geldi.