YİYECEK ALETLERİ
3839 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ne sükürrüce (denilen tahta sofra) üzerinde yemek yediğini, ne ona inceltilmiş (yufka) ekmek yapıldığını ve ne de yemek masası (hıvân) üzerinde yemek yediğini hatırlamıyorum.”
Enes’in bu sözünü rivayet eden Katâde’ye “Pekiyi neyin üzerinde yemek yiyorlardı?” diye sorulmuştu. “Sofralar üzerinde” diye cevap verdi.”
Buhari Et’ime 8, 26, Rikak 17; Tirmizi, Et’ime 1, (1789).
3840 – Ebu Hâzım rahimehullah anlatıyor: “Sehl İbnu Sa’d radıyallahu anh’a sordum: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hiç (kepeksiz has undan yapılmış) beyaz ekmek yedi mi?” Bana şu cevabı verdi: “Hayır! Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Allah’ın O’nu peygamber olarak gönderdiği günden ölünceye kadar hiç beyaz ekmek görmedi.” Ben tekrar sordum: “Elekleriniz var mıydı?”
“Hayır!, dedi, Aleyhissalatu vesselam Allah’ın kendisini peygamber olarak gönderdiği günden ölünceye kkadar hiç elek görmemiştir.”
“Öyleyse, dedim, siz arpa ununu elemeden nasıl yiyebiliyordunuz?”
“Arpayı öğütüyorduk, sonra üflüyorduk, üfrüğümüzün tesiriyle uçabilen (kepek) uçuyor geri kalan kısmına su katıp (hamur yapıyor) ve yiyorduk” diye cevap verdi.”
Buhari, Et’ime 22, 10; Tirmizi, Zühd 38, (2365).
BESMELE ÇEKMEK
3841 – Huzeyfe radıyallahu anh anlatıyor: “Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında yemeğe oturunca, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm yemeye başlamadıkça, kesinlikle elimizi yemeğe vurmazdık. Bir seferinde yine O’nunla yemeğe oturmuştuk. Derksen bir cariye (küçük kız çocuğu) geldi, sanki arkasından bir iteni var gibi hemen elini yemeğe soktu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm elinden tuttu. Arkadan bir bedevi geldi, sanki onun da arkasından iten biri vardı, alelacele o da elini yemeğe soktu. Aleyhissalatu vesselam onun da elinden tuttu. Ve şunu söyledi:
“Şeytan, üzerine Allah’ın ismi zikredilmeyen yemeği kendine helâl addeder. Nitekim, sayesinde yemeğimizi kendine helal kılmak için bu cariyeyi getirdi. Ben de elinden tuttum. Bunun üzerine şu bedeviyi getirip onunla yemeği kendine helal kılmak istedi, ben onun da elinden tuttum. Nefsim elinde olan Zât-ı Zülcelâl’e yemin olsun şeytanın eli o ikisinin eliyle birlikte avucumdadır.” “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, bunları söyledikten sonra besmele çekip yemeye başladı.”
Müslim, Eşribe 102, (2017); Ebu Davud, Et’ime 16, (3766).
3842 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sizden kim bir şey yerse “Bismillah (Allah’ın adıyla)” desin. Bidayette söylemeyi unutmuşsa, sonunda şöyle söylesin: “Bismillahi fi evvelihi ve âhirihi (başında da sonunda da Bismillah).”
Ebu Davud, Et’ime 16, (3767); Tirmizi, Et’ime 47, (1859).
Yine Hz. Aişe demiştir ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, ashabından altı kişi içerisinde yemek yiyordu. Derken bir bedevi geldi. (Besmele çekmeksizin) iki lokmada yutuverdi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Eğer bu adam besmele çekseydi yemek hepinize yeterdi! buyurdu.”
Tirmizi, Et’ime 47, (1859).
3843 – Vahşi İbnu Harb an ebihi an ceddihi Vahşi İbnu Harb el-Habeşi anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın Ashabı dediler ki: “Ey Allah’ın Resûlü! biz yiyoruz, ancak bir türlü doymuyoruz (ne yapalım)?” Bunun üzerine, Resûlullah: “Ayrı ayrı yemekte olmayasınız?” diye sordu. “Evet” dediler. Resûlullah da: “Öyleyse yemeğinizde toplanın (bir sofra kurarak hep beraber yiyin), yemeğe Allah’ın ismini zikrederek (Bismillahirrahmanirrahim diyerek) başlayın. Böyle yaparsanız yemeğiniz, hakkınızda mübarek kılınır.”
Ebu Davud, Et’ime 15, (3764); İbnu Mace, Et’ime 17, (3286).
3844 – Ümmeyye İbnu Mahşiyy radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm otururken bir adam besmele çekmeden yemek yiyordu. Yemeğini yemiş, geriye tek lokması kalmıştı. Onu ağzına kaldırırken: “Bismillahi evvelehu ve ahirehu” dedi. Bunun üzerine Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm güldü ve:
“Şeytan onunla birlikte yemeye devam etti. Ne zaman ki Allah’ın ismini zikretti, karnındakileri hep kustu!” buyurdu.”
Ebu Davud, Et’ime 16, (3786).
3845 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor. “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kişi evine döndüğü zaman içeri girerken ve yemek yerken Allah’ın adını zikrederse, şeytan (avanelerine): “Size burada gecelemek de yok akşam yemeği de yok!” der. Ama kişi, eve girerken Allah’ı zikreder fakat akşam yemeğini yerken zikretmezse, şeytan (avenelerine): “Akşam yemeğine kavuştunuz ama burada gecelemeniz mümkün değil!” der. Adam eve girerken ve yemeğe başlarken “Bismillah!” diyerek Allah’ı zikretmezse, şeytan (avanelerine): “Yemeğe de yetiştiniz, yatmaya da!” der.”
Müslim, Eşribe 103, (2018); Ebu Davud, Et’ime 16, (3765).
YEMEK NE SURETLE YENMELİDİR?
3846 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sizden kimse sakın sol eliyle yiyip içmesin. Çünkü şeytan soluyla yer içer.”
Müslim, Eşribe 106, (2020); Muvatta, Sıfatu’n-Nebi 5, (2, 922, 923); Ebu Davud, Et’ime 20, (3776); Tirmizi, Et’ime 9, (1801).
3847 – Seleme İbnu’l-Ekva’ radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında bir adam sol eliyle yemek yemişti.
“Sağınla ye!” ferman buyurdu.. Adam: “Yiyemiyorum!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam:
“Yiyemez ol! Onu böyle demeye kibri sevketti!” buyurdular. Bundan sonra elini ağzına kaldıramadı.”
Müslim, Eşribe 107, (2021).
3848 – Ömer İbnu Ebi Seleme radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın terbiyesinde bir çocuktum. Yemekte elim, tabağın her tarafında dolaşıyordu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bana ikazda bulundu:
“Evlat! Allah’ın ismini an, sağınla ye, önünden ye!” Bundan sonra hep böyle yedim.”
Buhari, Et’ime 2, 3, Müslim, Eşribe 108, (2022); Muvatta, Sıfatu’n-Nebiyy 32, (2, 934); Ebu Davud, Et’ime 20, (3777); Tirmizi, Et’ime 47, (1858).
3849 – Abdullah İbnu İkrâş İbnu Züeyb babasından naklediyor: “Kavmim Beni Mürre İbnu Abid, benimle mallarının sadakasını Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a gönderdi. Medine’ye gelince O’nu aleyhissalatu vesselam Muhacir ve Ensâr’ın arasında oturmuş buldum. Elimden tutup beni Ümmü Seleme radıyallahu anha’nın evine götürdü. Varınca: “Yiyecek bir şey var mı?” diye sordu. Bize, içerisinde bolca serid ve (kuşbaşı) et parçaları olan bir tepsi getirildi. Ondan yemek için yanaştık. Ben elimle kabın her tarafını yokladım. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm önünden yedi. (Bir ara) sol eliyle sağ elimden tuttu ve: “Ey İkrâş! bir yerden ye. Çünkü (kabın içindeki yemek) tek bir yemektir. (Her taraf birdir)” buyurdu. Sonra bize, içerisinde taze ve kuru çeşitli hurmalar bulunan bir tabak getirildi. Bu sefer önümden yemeye balşadım. Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın eli ise, tabağın her tarafında dolaşıyordu. Bana da: “Ey İkrâş! Dilediğin yerinden (alıp) ye. Çünkü (tabağın içendekilerin hepsi) aynı çeşit değil” buyurdu. Sonra bize su getirildi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm elini yıkadı elinin ıslaklığı ile yüzünü kollarını ve başını meshette ve: “Ey İkrâş! Bu, ateşte pişenden (yenince alınması gereken) abdesttir” buyurdu.”
Tirmizi, Et’ime 41, (1849); İbnu Mace, Et’ime 11, (3274).
3850 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Bereket yemeğin ortasına iner. Öyleyse kenarlardan yiyin, ortadan yemeyin.”
Tirmizi, Et’ime 12, (1806); Ebu Davud, Et’ime 18, (3772).
3851 – Ebu Davud’daki rivayet şöyledir: “Sizden biri, bir yemek yeyince yemek kabının üstünden yemesin, aşağısından yesin. Zira, bereket üstünden iner.”
3852 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kişinin arkadaşlarından izin almadan iki hurmayı birlikte yemesini yasaklamıştır.”
Buhari, Et’ime 44, Mezalim 14, Şirket 4; Müslim, Eşribe 151, (2045); Ebu Davud, Et’ime 44, (3834); Tirmizi, Et’ime 16, (1815).
3853 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Eti bıçakla kesmeyin. Çünkü bu, yabancıların işidir. Siz dişlerinizle kemirerek yiyin. Çünkü bu, sıhhat ve afiyet için daha iyidir.”
Ebu Davud, Et’ime 21, (3778).
3854 – Ebu Cuhayfe radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Ben dayanarak yemem.”
Buhari, Et’ime 13; Tirmizi, Et’ime 28, (1831): Ebu Davud, Et’ime 17, (3769); İbnu Mace, Et’ime 6, (3262).
3855 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı çömelir vaziyette durup hurma yerken gördüm.”
Müslim, Eşribe 149, (2044); Ebu Davud, Et’ime, 17, (3771).
3856 – Ebu Davud’da gelen diğer bir rivayette: “Resûlullah’a bayat bir hurma getirilmişti. Kurtları çıkarmak için kontrol etmeye başladı.”
Ebu Davud, Et’ime 43, (3832, 3833).
3857 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Biriniz yemek yeyince, yalamadıkça veya yalatmadıkça elini (mendile) silmesin.”
Buhari, Et’ime 52; Müslim, Eşribe 129, (2031); Ebu Davud, Et’ime 52, (3847).
3858 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: ” Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, parmakların ve kapların yalanmasını emretti ve dedi ki: “Siz, bereketin, yemeğinizin hangi (parça)sında olduğunu bilemezsiniz. Öyleyse birinizin lokması düşecek olursa, onu alıp, bulaşan ezâyı temizlesin, sakın şeytana terketmesin. Parmaklarını yalamadıkça elini mendille de silmesin. Zira o, taâmınnızın hangisinde bereket bulunduğunu bilemez.”
Müslim, Eşribe 136, (2034); Tirmizi, Et’ime 11, (1803).
3859 – Rezin, Hz. Enes radıyallahu anh’tan yaptığı bir rivayette şu ziyadeyi kaydetmiştir: “Zira yemek kabı, kendisini yalayıp yıkayana istiğfarda bulunur ve: “Beni şeytandan kurtardığın gibi, Allah da seni ateşten kurtarsın” der.”
EL VE AĞZIN YIKANMASI
3860 – Hz. Selmân radıyallahu anh anlatıyor: “Tevrat’ta okudum; “Yemeğin bereketi, yemekten sonra (el ve ağzı) yıkamadadır” diyordu. Bunu Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a söyledim:
“Yemeğin bereketi yemekten önce ve sonraki yıkamalardadır!” buyurdular.”
Ebu Davud, Et’ime 12, (3761); Tirmizi, Et’ime 39, (1847).
3861 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Şeytan muhakkak ki hassastır, cidden pek hassastır. Kendinizi ondan sakındırın. Kim elinde et kokusu olduğu halde geceler, sonra da kendisine bir fenalık ulaşırsa sakın ha nefsinden başkasını suçlamasın.”
Tirmizi, Et’ime 48, (1861); Ebu Davud, Et’ime 54, (3852).
3862 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir gün helâdan çıkmıştı. Hemen kendisine bir yemek takdim edildi. (O da kabul buyurdu. Ashâbtan bazısı:)” Size abdest suyu getirmeyelim mi?” dediler. Onlara: “Namaza kalkınca abdest almakla emrolundum!” cevabını verdi..”
Müslim, Hayz 118, (374); Ebu Davud, Et’ime 11, (3760); Tirmizi, Et’ime 40, (1848); Nesai, Taharet 101, (1, 85).
ÇOK YEMEYİ ZEMM
3863 – Hz. Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kâfir bir misafir ağırlamıştı. Derhal onun için bir keçinin sağılmasını emretti. Keçi sağıldı. Kâfir sütünü içti. Sonra diğer bir keçinin daha sağılmasını emretti. (Adam doymadı). Bu sûretle tam yedi keçinin sütünü içti.
Adam yatıp, sabah olunca müslüman oldu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir keçi sağılmasını emretti. Sütünü adam içti, sonra ikinci bir başka keçi daha sağıldı. Fakat bunun sütünü tamamen içemedi. Bunun üzerine Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Mü’min bir mideye içer, kâfir ise yedi mideye içer” buyurdular.”
Buhari, Et’ime 12; Müslim, Eşribe 186, (2063); Muvatta, Sıfatu’n-Nebi 10, (2, 924); Tirmizi, Et’ime 20, (1820).
3864 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: ” Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “İki kişinin yiyeceği üç kişiye de yeter. Üç kişinin yiyeceği de dört kişiye yeter.”
Buhari, Et’ime 11; Müslim, Eşribe 178, (2058); Muvatta, Sıfatu’n-Nebiyy 20, 52, 928); Tirmizi, Et’ime 21, (1821).
3865 – Müslim ve Tirmizi’de gelen bir diğer rivayet Cabir’den olup şöyledir: “İki kişilik yiyecek dört kişiye de yeter, dört kişilik yemek sekiz kişiye de yeter.”
Müslim, Eşribe 179, (2059); Tirmizi, Et’ime 21, (1821).
3866 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “(Bir zat) Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında öğürmüştü, ona:
“Öğürtünü bizden uzak tut. Zira, dünyada insanların en çok doymuş olanları, Kıyamet günü en çok aç kalacak olanlardır” buyurdular.”
Tirmizi, Kıyamet 38, (2480); İbnu Mace, Et’ime 50, (3350).
3867 – Mikdam İbnu Ma’dikerb radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Ademoğlu, mideden daha şerli bir kap doldurmaz. Ademoğluna belini doğrultacak birkaç lokmacık yeterlidir. Ancak (nefsinin galebesiyle) illa da (mideyi doldurma işini) yapacaksa bari onu üçe ayırsın: Üçte birini yemeğe, üçte birini suya, üçte birini de nefesine (tahsis etsin, üçte birden fazlasına yemek koymasın).”
Tirmizi, Zühd 47, (2381); İbnu Mace, Et’ime 50, (3349).
MÜTEFERRİK ÂDABLAR
3868 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Bir avuç çürük hurma ile de olsa akşam yemeği yeyin. Zira akşam yemeğinin terki ihtiyarlık sebebidir.”
Tirmizi, Et’ime 46, (1857).
3869 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hiçbir vakit herhangi bir yemeğe laf etmedi, iştah duyduğu bir yemekse yerdi, hoşuna gitmeyen bir yemekse terkederdi. (yemezdi).”
Buhari, Et’ime 21; Menakıb 23; Müslim, Eşribe 187, (2064); Ebu Davud, Et’ime 14, (3763); Tirmizi, Birr 84, (2032).
3870 – Yine Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sizden birinizin (yemek) kabına sinek düşecek olursa, onu iyice batırın. Zira onun bir kanadında hastalık, diğerinde şifa vardır. O, içerisinde hastalık olan kanadıyla korunur.”
Ebu Davud, Et’ime 49, (3844); Buhari, Tıbb 58, Bed’ü’l-Halk 14; İbnu Mace, Tıb 31, (3504, 3505); Nesai, Fera’ 11 (7, 178).
3871 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm cüzzamlı bir kimsenin elinden tuttu ve kendisiyle birlikte elini tabağa koydu, sonra da:
“Allah’a güvenerek ve O’na tevekkül ederek ye!” buyurdu.”
Ebu Davud, Tıbb 24, (3925); Tirmizi, Et’ime 19, (1818); İbnu Mace, Tıbb 44, (3542).
Rezin şunu ilave etti: “Bunu Ebu Bekr ve Ömer radıyallahu anhüma da yaptılar ve aynı şeyleri söylediler.”
3872 – Şerid İbnu Süveyd radıyallahu anh anlatıyor: “Sakif hey’eti arasında bir de cüzzamlı vardı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ona bir haber göndererek:
“Biz seninle bey’atımızı yaptık, sen hemen geri dön!” buyurdular.”
Müslim, Selam 126, (2231); İbnu Mace, Tıbb 44, (3544).
3873 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kendisine, ilk çıkan turfanda meyve getirildi de, o zaman şöyle dua ederdi: ” Allah’ım Medine’mizi bizim için mübarek kıl, meyvelerimizi, müdd’ümüzü, sâ’mızı mübarek kıl, bereketlerini kat kat artır.”
Bu duadan sonra, getirilen meyveyi orada hazır bulunan çocukların en küçüğüne verirdi.”
Müslim, Hacc 474, (1373).
3874 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Ashab bir koyun kesmişti. Bu sırada bir dilenci geldi. Etten bir miktar verdiler. Derken başka gelenler oldu, onlara da verdiler. Geriye yine de et kaldı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm sordu: “Koyundan geri ne kaldı?” “Sadece omuzu kaldı!” dediler. Aleyhissalatu vesselam ise: “Omuzu hariç geri tarafı kaldı!” buyurdular.”
Tirmizi, Kıyamet 34, (2472).
KELER
3875 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Hâlid İbnu’l-Velid radıyallahu anh’ın bana bildirdiğine göre, Hâlid, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte, Resûlullah’ın zevceleri Meymûne radıyallahu anha’nın yanına girerler. -Meymuna hem onun ve hem de İbnu Abbas’ın teyzeleri idi. Meymûne’nin yanında kızartılmış bir keler görürler. Bunu, Necid’den, kız kardeşi Hufeyde Bintu’l-Haris getirmişti. Meymûne radıyallahu anha keleri Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın önüne sürdü. Önüne bir yemek çıkarılıp da ondan bahsedilmeyip ve isminin de zikredilmediği durum nâdirdi. (Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kelere elini uzatmıştı ki.) orada hazır bulunan kadınlardan biri:
“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a takdim ettiğiniz şeyden haber verin, ne olduğunu söyleyin!” dedi. Bunun üzerine:
“O kelerdir!” dediler. Bunun üzerine Resûlullah (uzatmış olduğu) elini derhal geri çekti. Hâlid radıyallahu anh:
“Bu haram mıdır, ey Allah’ın Resulü?” dedi. Resülullah:
“Hayır, ancak o benim kavmimin diyarında bulunmuyor. Bu sebeple (onu yemeye alışkın değilim), içimde tiksinme hissediyorum!” buyurdular. Halid radıyallahu anh der ki: “Ben keleri (önüme) çekip yedim. Resulullah bakıyor fakat beni yasaklamıyordu.”
Buhari, Et’ime 10, 14, Zebaih 33; Müslim, Sayd 43, 44, 45, (1945, 1946, 1948); Muvatta, İsti’zan 10, (2, 968); Ebu Davud, Et’ime 28, (3793, 3794), Eşribe 21, (37); Nesai, Sayd 26, (7, 198, 199).
3876 – Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Bir bedevi Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek:
“Ben keleri bol olan bir bölgede yaşıyorum. Keler ailemin yiyeceğinin ekseriyetini teşkil ediyor (bunun bir mahzuru var mı; ne buyurursunuz?” diye sordu. Ama Resûlullah cevap vermedi. Biz: “Tekrar sor!” dedik. O tekrar sordu. Resulullah cevap vermedi. Adam üçüncü sefer sordu. Üçüncüde Resulullah adama seslenip yanına çağırdı ve:
“Ey bedevi! dedi, Allah, Beni İsrail’den bir boya la’net etti veya gadab etti. (Ceza olarak) onları yeryüzünde yürüyen hayvanlar haline çevirdi. Bilemem, ola ki bu, o lânete uğrayan meshe uğrayan kimselerdendir. Bu sebeple ondan ne yerim ne de yiyenleri men ederim!”
Müslim, Sayd 51, (1951).
TAVŞAN
3877 – Halid İbnu’l-Huveyris radıyallahu anh anlatıyor: “Bir adam bir tavşan avladı ve Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüma’ya gelip: “Ne dersiniz (bunun eti yenir mi?) diye sordu. Abdullah: “Tavşan Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a da (böyle avlanıp) getirilmişti. Ben de o sırada yanında oturuyordum. Ondan ne yedi ne de onun yenmesini yasakladı, tavşanın hayız gördüğüne inanıyordu” dedi.”
Ebu Davud, Et’ime 27, (3792).
3878 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Yürüdük ve Merri’z-Zahran’dan bir tavşan kaldırdık. Arkadaşlarımız peşinden koştular ve (sonunda yakalamaktan) aciz kaldılar. Bu sefer ben koştum, yetiştim ve yakaladım. Onu (babalığım) Ebu Talha radıyallahu anh’a getirdim. O, tavşanı keskin bir taşla kesti. Budunu benimle Resûlullah’a gönderdi. Resûlullah onu yedi.”
Enes’e: “Yedi mi, (gördün mü yediğini?)” diye sorulmuştu. Yani kabul etti” dedi.”
Buhari, sayad 32, 10, Hibe 5; Müslim, Sayd 53, (1953); Ebu Davud, Et’ime 27, (3791); Tirmizi, Et’ime 2, (1790); Nesai, Sayd 25, (7, 196).
SIRTLAN
3879 – Abdurrahman İbnu Ebi Ammar rahimehullah anlatıyor: “Hz. Cabir radıyallahu anh’a: “Sırtlan av mıdır?” diye sordum. “Evet!” dedi. Ben tekrar: “Etini yiyeyim mi?” dedim. “Evet!” dedi.
“Bu cevap Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan mıdır?” dedim.” “Evet!” dedi..”
3880 – Ebu Davud’un rivayetinde şöyle gelmiştir: “Hz. Cabir radıyallahu anh der ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a sırtlandan sordum. Bana:
“O, av (hayvanı)dır, ihramlı avlanacak olursa koç da aynı hükme dahil edilir.”
Tirmizi, Et’ime 4, (1792); Ebu Davud, Et’ime 32, (3801); Nesai, sayd 27, (7, 200).
3881 – Huzeyme İbn Cez’i radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a sırtlan hakkında (eti helal mi?)” diye sordum.
“Sırtlanı yiyen biri de var mı?” dedi. Bunun üzerine kurdun etinin yenmesini sordum.
“Kendisinde hayır olup da kurdu yiyen biri var mı?” diye cevap verdi.”
Tirmizi, Et’ime 4, (1739).
KİRPİ
3882 – Nemletü’l-Ensari anlatıyor: “İbnu Ömer radıyallahu anhüma’ya kirpiden sorulmuştu. (Cevaben) şu ayeti okudu. (Mealen):
“(Ey Muhammed) de ki: “Bana vahyolunandan leş, akıtılmış kan, domuz eti -ki pistir- ve günah işlenerek Allah’tan başkası adına kesilen hayvandan başkasını yemenin haram olduğuna dair bir emir bulamıyorum. Fakat darda kalan, başkasının payına el uzatmamak ve zaruret miktarını aşmamak üzere bunlardan da yiyebilir. Doğrusu Rabbim bağşlar ve merhamet eder” (En’am 146).
Ancak, yanında bulunan bir yaşlı dedi ki: “Ben Ebu Hüreyre radıyallahu anh’ı dinledim, demişti ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında kirpinin zikri geçmişti:
“O habislerden bir habistir (eti) yenmez” buyurdular.”
Bunun üzerine İbnu Ömer radıyallahu anhüma: “Eğer bunu Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm söyledi ise, bu (kirpinin hükmü), biz bilmesek de O’nun dediği gibidir” dedi.”
Ebu Davud, Et’ime 30, (3799).
TOY
3883 – Sefine radıyallahu anh anlatıyor: “Ben, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte toy (denen kuş)un etini yedim.”
Ebu Davud, Et’ime 29, (3797); Tirmizi, Et’ime 26, (1829).
ÇEKİRGELER
3884 – İbnu Ebi Evfa radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile beraber (altı veya yedi sefer) gazveye çıkmıştık. Gazve esnasında Aleyhissalatu vesselam’la birlikte çekirge yedik.”
Buhari, sayd 13; Müslim, Sayd 52, (1952); Tirmizi Et’ime 22, (1822, 1823); Ebu Davud, Et’ime 35, (3812); Nesai, Sayd 37, (7, 210).
3885 – Selman radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a çekirgeden sorulmuştu:
“Onlar, Allah’ın en kalabalık ordularıdır. Onu ne yerim ne de haram kılarım” buyurdular.”
Ebu Davud, Et’ime 35, (3813); İbnu Mace, Sayd 9, (3219).
3886 – Rezin rahimehullah Hz. Cabir radıyallahu anh’tan naklediyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm çekirgelere beddua etti ve dedi ki:
“Allah’ım! Çekirgeleri helak et, büyüklerini öldür, küçüklerini helak et, nesillerini kes, ağızlarını geçimliğimiz ve rızkımızdan (uzak) tut. Sen duaları işitensin.”
(Orada bulunan) bir adam:
“Ey Allah’ın Resûlü! Çekirgelere nasıl böyle beddua ediyorsunuz, onlar ki Allah’ın ordularından bir ordudur” dedi. Aleyhissalatu vesselam da cevaben:
“Çekirge, denizdeki bir balığın hapşırığıdır” buyurdular.”
Tirmizi, Et’ime 23, (1824); İbnu Mace, Sayd 9, (3221).
A T
3887 – Esma Bintu Ebi bekr radıyallahu anhüma anlatıyor: “biz, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm zamanında bir at kestik. O zaman Medine’de idik. Hepimiz onu yedik.”
Buhari, Sayd 24, 27; Müslim, Sayd 36, (1942); Nesai, Dahaya 33, (7, 231).
PİSLİK YİYENLER (CELLÂLE)
3888 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm pislik yiyen (cellâle) deveye binmekten ve sütünü içmekten men etti.”
Ebu Davud, Et’ime 25, (3785, 3787); Tirmizi, Et’ime 24, (1825).